Afgelopen week heb ik een diepe crisis ervaren.. Compleet lost voelde ik me. Al een tijdje voelde ik dat ik een bodem moest bereiken. Nou die heb ik gezien. En gevoeld. 

Mijn complete realiteitszin was weg. Ben ik dood? Leef ik nog? In welke realiteit ben ik? Wat is echt? Ik zit in een niemandsland. Deze gedachtes volgden elkaar in een razendsnel tempo op, tot ik het gevoel had dat ik mijn bewustzijn zou verliezen. Doodeng. Angst en paniek alom. Het idee dat ik hierin zou blijven hangen, was het ergst. M’n energie kwam steeds verder omhoog, kneep mn keel dicht en maakte me duizelig. Het GGZ accepteert ze wel voor minder, dacht ik.

De adem. Het anker naar het hier en nu. Het anker naar je eigen energie. Je eigen frequentie. Door er bewust doorheen te ademen, alle intense gevoelens er te laten zijn, ging het weer over. Kon ik weer contact maken met mezelf. Weer in mijn lijf zakken. Een uur duurde het in totaal. Een uur! Dus binnen een uur kun je je compleet gestoord voelen, en weer normaal. Bizar. Ik wist dat de energie door mij heen mocht bewegen en dat het me iets wilde vertellen wat ik op mocht lossen.

15 jaar geleden heb ik een auto-ongeluk gehad. Ik brak daarbij mijn nek en rug op meerdere plekken, lag een aantal dagen in coma en heb het maar net overleefd. Het moment van het ongeluk kan ik me niet meer herinneren en mijn eerste herinnering is pas weer in het ziekenhuis. Al vaker heb ik geprobeerd het trauma van dit ongeluk aan te kijken, bewust op te lossen, maar dat ging niet. Ik kon er niet bij. Heling komt wanneer het de juiste tijd is. En dat was pas nu. 

Tijdens een regressie sessie kon ik het ongeluk opnieuw beleven en bekijken wat er gebeurde. Op het moment dat de auto over de kop vliegt, schiet een deel van mijn energie eruit. Het deel waar de herinnering, angst, pijn, in opgeslagen zit. Dit deel kijkt naar de situatie maar integreert niet meer in mijn systeem. Ik kan er dus ook geen contact mee maken, want het is gedissocieerd. In de sessie komt ook voorouderlijk werk aan de orde, omdat er in mijn familiesysteem een heel spoor van auto-ongelukken te vinden is. Er komt een energie naar voren van een jongen, die verongelukt is, maar daarna doodgezwegen is. Hij haakt aan op een familielid en door in de familielijn een spoor van “niet gezien worden” en auto-ongelukken achter te laten, vraagt hij erom om alsnog gezien en erkend te worden. De verwarde en angstige energie van zijn plotselinge dood wordt doorgegeven, totdat het gezien, erkend en teruggegeven kan worden. Na de energieuitwisseling, ben ik de angst en verwarring kwijt, kan ik mijn eigen gedissocieerde stuk weer integreren en voel ik me weer helemaal aanwezig. 

• Emoties en gevoelens bewegen door jou heen, er is een begin en ook een eind
• Je bent je emoties niet, je voelt ze alleen, identificeer jezelf er niet mee
• Laat je emoties er zijn, geef ze ruimte en bied geen weerstand
• Vraag iemand om bij je te zijn wanneer de emoties intens zijn, ze hoeven alleen maar in liefdevolle aanwezigheid te zijn
• Het gaat over. Echt.
• Gebruik je adem als anker, het houdt je in het hier en nu

Veel dingen die we voelen en ervaren, zijn collectieve trauma’s of generationele trauma’s. Je voelt en ervaart ze wel, maar de diepere oorzaak ligt niet bij jou. Jij trekt situaties aan in je leven waardoor het trauma lijkt te ontstaan, maar de echte oorzaak ligt vaak veel dieper. Jij fungeert alleen als het kanaal waardoor het trauma gezien mag worden, opgelost kan worden en teruggegeven kan worden. Alle zielen hebben als doel om heel te worden, heel te zijn. De stukken van eerdere generaties die door jou heen bewegen, mogen gezien en gevoeld worden, om vervolgens de energie weer terug te geven aan degene waar het vandaan komt. Zo kan de ziel weer heel worden, omdat zij haar eigen stukken hierin ontvangt. Zo kun jij weer vrij worden van de zwaarte. 

Je hoeft je dus ook niet te identificeren met de energie, omdat het niet van jou is. Het mag alleen door jou gezien worden. Geheeld worden. Het klinkt heel makkelijk. En dat is het ook. De angst voor de angst is groter, dan het voelen zelf. Als het de ruimte krijgt en gevoeld mag worden, is het maar even pijnlijk en gaat het weer over. Als jij ervan overtuigd bent dat het zo makkelijk niet kan zijn, vraag jezelf dan eens af: wat brengt het mij om eraan vast te houden? Wat hoef ik niet te doen, of kan ik aan vast blijven houden, als ik met het trauma/thema/patroon rond blijf lopen?

Oh ja, nog even ter verduidelijking: ben ik nu gek geworden? Nee hoor, ik heb alleen hele diepe angst en pijn gevoeld. Dat is alles. En weet dat wanneer jij dit voelt, je niet gek wordt, maar ‘gewoon’ iets heftigs voelt. Ga je hier nu doorheen en wil je iemand die in liefdevolle aanwezigheid bij je is? Bel, app of mail!